Κακοχαρακτηρίζομαι

Είναι η εξέλιξή μου αυτή, ή μάλλον είναι ο χρόνιος σταθμός μου. Κακοχαρακτηρίζομαι, γιατί φοβάμαι κι άμα φοβάμαι νομίζω πως έχω κάτι που φταίει, που απωθεί τους άλλους, ή μαλλον τον άλλον. Ποιον άλλον? Μη ρωτάς.
Το θέμα είναι, αν τα πράγματα είναι απλά, κι αν θέλουμε να τα βλέπουμε απλά, αν θέλουμε να γίνονται στην ώρα τους, τότε γιατί τα περιπλέκουμε?
Αν ας πούμε εγώ γουστάρω τον Μπάμπη, γιατί δεν μπορώ να δείξω στον Μπάμπη πόσο άνετη είμαι που τον γουστάρω, ή χαρούμενη ξέρω γω? Αλλά, αντιθέτως του δείχνω πόσο διανοητικά ηλίθια είμαι, πετώντας αμήχανες μαλακίες, ιστορικά λάθη, ψάχνοντας απεγνωσμένα να πω την καλή ατάκα που θα τον κάνει να θέλει να με ξαναδεί. Μέσα σε όλα αγνοώ το fact του αν θέλω εγώ όντως να τον ξαναδώ. Να ορίστε, τα έκανα περίπλοκα τα πράγματα. Πφφφφφφ
Το ανέκδοτο με το γρύλλο ποιος το ξέρει? Γιατί να μη θέλω να το ακολουθήσω αυτή τη φορά, ενώ ανησυχώ για την ακεραιότητα των μούτρων μου? (θα τα φάω το μυρίζομαι).

Ωριμότης

Τώρα τελευταία έχω παρατηρήσει πως τα νεύρα μου είναι εμφανώς λιγότερα. Θα ήθελα να παλέψω με νύχια και με δόντια αυτή την ξαφνική ένδειξη ωριμότητας της προσωπικότητάς μου καθώς απότελει ένα κατάφωρο ψέμα. Εγώ να ωριμάσω? Αχεμ...ναι ok , μπορεί και ναι αλλά μάλλον όχι, δεν ξέρω...δε με νοιάζει μάλλον!
Οι αλλαγές που μας συμβαίνουν δεν είναι κάτι κακό τελικά. Βασικό όμως, the key, είναι να κρατάμε και κάποια κομμάτια του χαρακτήρα μας ατόφια, πχ το χιούμορ ρε αδερφέ. Το χιούμορ βέβαια μπορεί και να θεωρηθεί ανωριμότητα. Στα τέτοια μας όμως, αν μια φορά κάποιος το θεωρήσει ανωριμότητα τότε κι εγώ αυτόν τον θεωρώ βλάκα...και έτσι είμαστε πάτσι.
:P

Αν σε πιέζει η μάνα σου να μάθεις να μαγειρεύεις...

Προσπαθώ να θυμηθώ τι ήξερα να μαγειρεύω στα 12 μου. Πατάτες, αυγά (ομελέτα,μάτι...στραπατσάδα), μακαρόνια, σνίτσελ, παστίτσιο, μουσακά, καρμπονάρα.......φιλέτο μόσχου με σάλτσα αντζούγιας (:O) και λαχανάκια βρυξελλών, ροζμπιφ με κοτόπουλο (:O:O), στρογγανώφ που αντί για μανιτάρια είχε αγγούρια (:O:O:O), ογκρατέν όλων των ειδών χωρίς τ'αυγά (:O:O:O:O), κις λορεν (έτσι τα λέμε εμείς) και άλλα πολλά. Χμμμμμμ δύο τινά έπρεπε να συμβούν: α. να παντρευτώ στα 14 και να χω και 3 παιδιά μέχρι σήμερα ή να δηλητηριάσω όλη μου την οικογένεια και μετά να αυτοκτονήσω. Αν είχε βγει τότε το Junior Master Chef η δικιά μου η μάνα θα με μάθαινε να μαγειρεύω εκτελώντας κατά γράμμα τις δυσκολότερες ασκήσεις ενόργανης - κοινώς θα έφτιαχνα το καλλιτεχνικό μου πιάτο (αριστούργημα, μοναδικός πίνακας φαγώσιμης ζωγραφικής, Μιχαήλ Άγγελος, Ελ Γκρέκο και μαλακίες? Εδώ το δικό μου το πιάτο θα κέρδιζε ΟΣΚΑΡ)....τώρα που έκλεισα την παρένθεση ξέχασα τι ήθελα να πω η μαλάκο.Α ναι θα έφτιαχνα το αριστουργηματικό μου πιάτο κάνοντας ανάποδες ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΕΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ...
Είμαστε σοβαροί? Στα 10 με 12 ούτε να ζωγραφίσουμε καλά καλά δεν μπορούμε ακόμα. Έχουν υπάρξει ταλέντα ρε γαμώτο, ΝΑΙ έχουν υπάρξει, στα μαθηματικά, στη φυσική, σε διάφορες επιστήμες, ταλέντα στη ζωγραφική και τη μουσική, παιδιά πανέξυπνα ομολογουμένως και σίγουρα υπάρχουν και τέτοια ταλέντα στην μαγειρική ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΣΤΟ MASTER CHEF ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΝ? ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ?

Reviews και brainstorming

Η ερασιτεχνική-πήγαινε να γίνει ειδική μελλοντικά ενασχόλησή μου με το ραδιόφωνο (τι είδους ραδιόφωνο θα σχολιαστεί σε άλλο post γιατί τώρα βαριέμαι) με έφερε σε επαφή με έναν άνθρωπο που αποκαλώ μέντορα μου πλέον. Ο κλασικός γενάτος κύριος με την ατέλειωτη εμπειρία στο χώρο που προσδοκεί να σε κάνει να πρωτοπορήσεις με τις καινοτόμες τεχνολογίες και τα καινούρια επικοινωνιακά συστήματα κλπ κλπ. Το θέμα ήταν, είναι και θα είναι για πάντα η εύρεση υλικού. Άρχιζα να αλλάζω χρώματα από τη ζήλεια μου για τον μέντορα που είναι μια αστείρευτη πηγή γνώσεων (και στις δίνει απλόχερα) ενώ εγώ ήμουν ένα νιάνιαρο χωρίς καμιά ιδιαίτερη προϊστορία, χωρίς γνώσεις, με το κοντέρ της αυτοπεποίθησής μου να βλέπει υπό το 0…κοκ. Ζήλευα που αυτός ο άνθρωπος έχει ζήσει ήδη ότι ονειρεύομαι να ζήσω εγώ. Μπήκε-βγήκε-νίκησε! ΕΚΕΙ ξεκίνησα να νιώθω τον αέρα της αλλαγής να συσσωρεύεται στα μαύρα πνευμόνια μου...

...Εχμ, κι όλο αυτό ήταν μια εισαγωγή για να πω μόνο ότι έχω ξεκινήσει να συσσωρεύω υλικό προς σχολιασμό. Για ραδιόφωνο το λες? Για περιοδικό? No matter...στο brainstorming οφείλεις να γράφεις ότι βλέπεις και σου φαίνεται ενδιαφέρον, όπου κι αν το δεις, ότι σκέψη κι αν σου δημιουργηθεί γι’αυτό…γράφεις! Γράφεις τα σχόλια των άλλων,τη γνώμη, το κράξιμο, για τον χαρακτήρα τους! Αφήνεις πχ τα ιδιαίτερα διαβάσματά σου για τη σχολή (καλή ώρα) και μαλακίζεσαι με φιλοσοφίες του κώλου :D . Αυτά!

Μπουρλότο

Με πιάνει κρίση κατά περιόδους να αλλάξω το στυλ του blog...και το αλλάζω, φυσικά αναίτια. Πρέπει να ξεκίνησα να γράφω πριν από 4 χρόνια περίπου, τότε που το blogging ήταν κάτι πιο "μυστικό",κρυφό (υποχθόνιο-με το μεσσηνιακό το νι) και αφορούσε ανθρώπους με καταπιεσμένες ή υπερβολικά κοινωνικές προσωπικότητες (ή και τα δύο ή και τίποτα από αυτά ?heh?). Μιλάμε γενικά τώρα έτσι? Εγώ την είχα δει τη φάση σύμφωνα με τη μόδα της εποχής σαν ένα ημερολόγιο που γράφεις και σου σχολιάζουν οι άλλοι.

Μετά ήρθε η προσωπική μου κρίση και άρχισα να γράφω για να με διαβάσουν (Ατένσιον χορ). Λες και χρειάζομουν την επιβεβαίωση άλλων για να καταλάβω την αξία μου ή λες και ο οποιοσδήποτε άλλος θα την καταλάβαινε πλήρως όπως εγώ (ναι είμαι ψώνιο ή θέλω να είμαι). Ξέρεις τι όμως? Γράφω γράφω...γράφω, μου έγινε συνήθειο με τον καιρό, για ένα διάστημα ήμουν εθισμένη με το blogging. Χα μιλάμε για εθισμό του κώλου φυσικά....

Στην πορεία άρχισα να αναγνωρίζω κομάτια του εαυτού μου που δεν ήξερα (εγω...εγώ...ΕΓΩ!) και πολύ μ'αρέσαν! Σα να είχα πιει το πιο γλυκό κρασί, σα να είχα καταβροχθίσει το πιο νόστιμο φαϊ, είχα εναρμονιστεί με τη φύση της προσωπικότητάς μου, είχα αρχίσει να χαίρομαι τη ζωή μου...είχα βρει τον εαυτό μου. Και από κει και πέρα θεώρησα πως το blogging δε με καλύπτει πια, ή μάλλον όχι,θεώρησα πως απλά δε το χρειάζομαι πια. Η κατάθλιψη δεν υπήρξε ποτέ, το ημερολόγιο με τα μουνοκλαμένα Posts δεν υπήρξε ποτέ για μένα. Το blogging γινόταν παρελθόν.

Το blog λεγόταν "μπουρλότο" εξαρχής γιατί κύριο θέμα του ήταν να τα χώσω εγώ στον εαυτό μου ή και σε άλλους, κάπου το 'χασα όμως και τώρα αποφάσισα να το επαναφέρω. Μην ρωτάς πώς! Έτσι όπως θέλω εγώ κι έτσι όπως θα μου βγει. Αυτό το γαμημένο το χιούμορ στη τελική δε νομίζω πως το 'χω χάσει...

Αν θες λοιπόν εξακολούθα να διαβάζεις, αν πάλι δε θες κρίμα, δε θα σε καταχωρήσω, μελλοντικά και όταν θα έχω γίνει διάσημη,στους πιστούς fans που με ξετρύπωσαν από τα blogογεννοφάσκια μου. :)

_._._

Επειδή περάσαμε την 1/12 ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ AIDS θυμηθείτε τον Freddie Mercury, ένα από τα πιο γνωστά θύματα του ιού του aids.
Θυμηθείτε τα μέτρα προοφύλαξης
(σφυρίζω ολίγον τι ανέμελα...)